ΦΑΝΤΑΣΙΑ-ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Ήταν το μεγαλύτερο και τρομακτικότερο αρπακτικό από όλα. Ήταν ψηλό και πλατύ με δυο τεράστιους ήλιους για μάτια που αν σε κοιτούσαν, αμέσως σε τύφλωναν. Είχε τόση δύναμη που, αν σε έβρισκε, τίποτα δεν μπορούσες να κάνεις για να του ξεφύγεις παρά μόνο να προσευχηθείς στις νεράιδες του δάσους για ένα θαύμα. Όσοι είχαν επιζήσει από αυτό λεγόταν πως έμεναν για μέρες κλεισμένοι στη φωλιά τους. Όλα αυτά τα είχε μάθει και εκείνη από τη δική της μητέρα και ήταν αυτές οι συμβουλές δώρο ιερό που όφειλε και η ίδια να δώσει στα παιδιά της.
Ένα βροχερό πρωί, και ενώ είχε σχεδόν περάσει ενάμισι μήνας από τότε που η μαμά σκαντζοχοιρίνα είχε φέρει στον κόσμο τα τέσσερα μωρά της, αποφάσισε να πάει μόνη της για τροφή. Όλο το βράδυ έβρεχε,μια ξαφνική αλλαγή καιρού μέσα στο καλοκαίρι, και έτσι η μαμά είχε αποφασίσει να μην τα βγάλει για το καθιερωμένο τους κυνήγι. Ήταν ακόμα αρκετά μικρά και μέσα στη μπόρα φοβόταν μήπως κάτι κακό τους συμβεί. Έτσι, προτίμησε να τα αφήσει προφυλαγμένα μέσα στη φωλιά και να φέρει εκείνη την τροφή τους. Γνώριζε πολύ καλά πως μετά από μια δυνατή βροχή μπορούσε να βρει άφθονα σαλιγκάρια, μια λιχουδιά που σίγουρα θα ξετρέλαινε τα μωρά της..Δοκιμάζοντας για πρώτη φορά, αρκεί να πήγαινε στην άλλη, την πιο πυκνή πλευρά του δάσους. Συμβούλεψε λοιπόν τα μικρά της να μην απομακρυνθούν από τη φωλιά οτιδήποτε και αν συνέβαινε, τα φίλησε στοργικά χαιρετώντας τα και έφυγε. Το μέρος όπου ήθελε να πάει δεν ήταν καθόλου μακριά, έπρεπε όμως πρώτα να περάσει το μαύρο ποτάμι, κάτι που είχε κάνει ξανά στο παρελθόν μόνο σε πολύ δύσκολες περιπτώσεις. Στη μία η αιτία ήταν το φαγητό ενώ στην άλλη μια τεράστια φωτιά που είχε ξεσπάσει στη μια πλευρά του δάσους. Και στις δύο περιπτώσεις, τίποτα κακό δεν είχε συμβεί. Ο μύθος έλεγε πως εκεί ήταν το σπίτι του μεγάλου δράκου και πως πολλοί που είχαν πάει, ποτέ δεν επέστρεψαν. Το είχε όμως ακούσει τόσες φορές αυτό και η προσωπική της εμπειρία δεν ταίριαζε καθόλου με τις περιγραφές. Διόλου δύσκολο δεν της είχε φανεί και κανένα παράξενο πλάσμα δεν είχε συναντήσει.Παρόλα αυτά, κρατούσε πάντα στο βάθος του μυαλού της τις πολύ άσχημες ιστορίες που κατά καιρούς λέγονταν και που ήταν τόσο τρομακτικές που σίγουρα θα σε έκαναν τουλάχιστον να το αποφεύγεις. Μα τίποτα από όλα αυτά δεν την τρόμαζε. Η μαμά σκαντζοχοιρίνα ήταν μια πολύ θαρραλέα γυναίκα, το είχε άλλωστε αποδείξει αυτό στο παρελθόν, τότε που πάλεψε με το φαρμακερό φίδι και το νίκησε αλλά και τότε που κατάφερε να ξεφύγει από τα νύχια μιας τεράστιας κουκουβάγιας, λίγο πριν την πάει στη φωλιά της. Εκείνη τη νύχτα είχε πιστέψει πως θα πέθαινε. Η κουκουβάγια την είχε σηκώσει για τα καλά ψηλά κρατώντας την σφιχτά με τα αιχμηρά της νύχια. Μα η σκαντζοχοιρίνα δεν το έβαλε κάτω. Πάλεψε με όλη της τη δύναμη μέχρι την τελευταία στιγμή και παρόλη την υπεροχή της κουκουβάγιας, κατάφερε τελικά να της ξεφύγει πέφτοντας με ορμή στο χώμα. Πονούσε για μέρες η δύσμοιρη σκαντζοχοιρίνα μα δόξαζε τα καλά πνεύματα του δάσους που τη βοήθησαν να σωθεί.
Ήταν λοιπόν η μαμά σκαντζοχοιρίνα πράγματι πολύ θαρραλέα γυναίκα. Και εξάλλου, τίποτα δεν θα μπορούσε να την σταματήσει αν κάτι ήταν για το καλό των μωρών της. Έτσι λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη, η μαμά ξεκίνησε για την άλλη πλευρά του δάσους. Σε λίγο και έτσι γρήγορα καθώς προχωρούσε, έφτασε στο μαύρο ποτάμι. Αφού πρώτα κοντοστάθηκε για μερικές στιγμές όπως οι παλαιότεροι επανειλημμένα την είχαν συμβουλέψει, μήπως και από πουθενά εμφανιστεί ο δράκος, με βήμα ταχύ και μια ανάσα πέρασε στην απέναντι πλευρά. Τότε, έμεινε για ακόμα μερικές σταγόνες στην άκρη του μαύρου ποταμού, κοίταξε πίσω της και χαμογελώντας περήφανα μουρμούρισε..."παραμύθια!"
Τώρα, ολόκληρο το δάσος ήταν δικό της. Μπορούσε να μαζέψει όση τροφή ήθελε! Τέτοια ώρα και με τέτοιο καιρό δεν κινδύνευε ούτε από καμιά κουκουβάγια που ήταν ο φόβος και ο τρόμος της, ούτε και από κανένα άλλο αρπακτικό. Είχε εξάλλου μάθει πλέον καλά να προστατεύεται. Το πρόσωπό της έλαμπε από χαρά. Σε λίγο, μια στρατιά από σαλιγκάρια παρήλαυναν μπροστά της. Και πιο δίπλα μούρα πεσμένα απ' τον νυχτερινό κατακλυσμό. Τι ευτυχία! Θα έτρωγε τόσο που η κοιλιά της θα γέμιζε από γάλα και ίσως κατάφερνε να πάρει και κανένα μεγάλο σαλιγκάρι μαζί της.
Η μαμά σκαντζοχοιρίνα ήταν στ' αλήθεια πολύ χαρούμενη. Και μόνο στη σκέψη των μωρών της, βιαζόταν να πάει πίσω να τα χορτάσει. Τώρα που είχε πάρει φόρα, αν χρειαζόταν μπορεί και να επέστρεφε να μαζέψει και άλλα. Υπήρχε τόση τροφή! "Τελοσπάντων", σκέφτηκε, "ας αφήσω τώρα τα μεγάλα λόγια και ας στρωθώ στη δουλειά, πρέπει να προλάβω το φως του ήλιου". Έτσι και έγινε. Η μαμά σκαντζοχοιρίνα, με μια κοιλιά γεμάτη λιχουδιές που σε λίγο θα γίνονταν γάλα αλλά και με ένα νοστιμότατο μεζέ στο στόμα, πήρε το δρόμο της επιστροφής. Είχε αρχίσει να γλυκοχαράζει και μόλις έφτασε στο μαύρο ποτάμι, είδε πως τελικά δεν ήταν και τόσο μαύρο όσο νόμιζε. "Η νύχτα όλα τα μαυρίζει" σκέφτηκε, και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της που σε λίγο θα έφτανε στα μωρά της, ξεκίνησε να το διασχίσει.
Είχε σχεδόν φτάσει στην απέναντι όχθη όταν ένα δυνατό βουητό τράνταξε το κορμί της. Αμέσως έκανε να κινηθεί γρήγορα αλλά το τράνταγμα δεν την άφηνε. "Σεισμός!" ψιθύρισε, αλλά όχι, είχε κάνει λάθος. Τότε έστρεψε απότομα το κεφάλι της να δει τι συνέβαινε μα αυτό που αντίκρισε ξεπερνούσε κάθε περιγραφή που είχε προηγούμενα ακούσει. Ήταν τρομακτικό. Δεν μπορεί να ήταν αλήθεια. Όχι τώρα, όχι σε εκείνη. Μέσα από το ποτάμι ένα τέρας είχε ξεπηδήσει τόσο άγριο και τόσο επιθετικό που η φύση όλη παρέλυε. Ήταν γρήγορο, τόσο γρήγορο σαν τη φωτιά. Και εκείνα τα μάτια, δεν είχε ξαναδεί τόσο μεγάλα και άσχημα μάτια. Ναι, όλα έδειχναν πως ήταν ο δράκος, αυτός ο φοβερός δαίμονας που τίποτα δεν ξέφευγε στο πέρασμά του. Και το χειρότερο, εκείνη τη στιγμή ορμούσε με απίστευτη δύναμη κατά πάνω της. Η μαμά σκαντζοχοιρίνα με δυσκολία μάζεψε το μουδιασμένο της σώμα και γνωρίζοντας πια πως αυτό ήταν το τέλος της, άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει. Η τελευταία και μόνη σκέψη της ήταν βέβαια τα μωρά της.
Σε λίγο σιωπή.