Μια φορά και δυο καιρούς,

Ήταν μια μαμά σκαντζοχοιρίνα που ζούσε μαζί με τα τέσσερα μωρά της στην καρδιά ενός μικρού δάσους. Ήταν τόσο ευτυχισμένη μαζί τους που τίποτα δεν τη φόβιζε. Τα πάντα θα έκανε για εκείνα αρκεί να τα έβλεπε καλά. Είχε φτιάξει μια πολύ ασφαλή φωλιά όπου δύσκολα κανείς μπορούσε να τους πειράξει. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να βρεθεί μια τόσο καλή φωλιά μα η μαμά σκατζοχοιρίνα είχε ψάξει πολύ για να τα καταφέρει.Κάθε μέρα τα φρόντιζε και τους έδινε γάλα. Και τα μωρά μεγάλωναν και ομόρφαιναν και η μαμά τους ήταν πολύ περήφανη που ήταν δικά της.
Καθώς όμως τα μωρά μεγάλωναν, ζητούσαν όλο και περισσότερο γάλα γι' αυτό και η μαμά σκαντζοχοιρίνα χρειαζόταν πολύ φαγητό για να το ετοιμάσει. Κάθε πρωί λίγο πριν τα μωρά της ξυπνήσουν, η μαμά σκαντζοχοιρίνα έβγαινε από τη φωλιά και πήγαινε στο δάσος για να βρει τροφή. Αγαπημένο της φαγητό ήταν τα έντομα και τα σαλιγκάρια όταν όμως δεν έβρισκε, έτρωγε μόνο φρούτα, χόρτα και ρίζες.
Είχαν περάσει σχεδόν 2 εβδομάδες από την ημέρα που τα γέννησε και το δέρμα τους, που τώρα είχε χρώμα γκριζωπό, ήταν καλυμμένο από κοντές μα όμως πολύ μαλακές τρίχες. Έτσι η μαμά τους μπορούσε ακόμα να τα χαϊδεύει χωρίς να φοβάται μη τρυπηθεί.
Οι μέρες περνούσαν και περνούσαν και έφευγαν και τα μικρά είχαν πλέον αρχίσει να μοιάζουν με μικρούς σκαντζόχοιρους. Ήταν ήδη τεσσάρων εβδομάδων και είχε έρθει ο καιρός που έπρεπε να μάθουν κάτι πολύ σημαντικό, κάτι που θα καθόριζε την υπόλοιπη ζωή τους. Έπρεπε να μάθουν να βρίσκουν μόνα τους τροφή, και το άτομο που θα τους έκανε αυτό το τόόόσο σημαντικό μάθημα ήταν βέβαια η μητέρα τους. Οι τρίχες τους τώρα είχαν αρκετά σκληρύνει μοιάζοντας περισσότερο με αγκάθια ενώ το γάλα δεν ήταν πλέον αρκετό για να θρέψει τα παχουλά σωματάκια τους. Ήταν ξεκάθαρο. Η μεγάλη ώρα είχε έρθει. Έπρεπε τώρα να μάθουν να κυνηγούν!
Έτσι, ένα βράδυ, η μαμά σκαντζοχοιρίνα, αφού τα τάισε με το λιγοστό της γάλα, τα κάλεσε να βγουν απ' τη φωλιά μαζί της. Πόσο εύκολο ακούγεται μα για ρωτήστε και εκείνη! Στην αρχή τα μωρά ήταν διστακτικά, ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω, μα σε λίγο η πείνα δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια!
Ένα..δύο...τρία....καααι, τέσσερα! Το ένα πίσω από το άλλο, ήταν τώρα όλα έξω, ζαλισμένα από τον αέρα που απότομα χτύπησε τα πρόσωπά τους. Αρχικά το πυκνό σκοτάδι τα τρόμαξε τόσο που τα τέσσερα αδερφάκια όρμησαν πίσω στην ασφαλή και ζεστή φωλιά τους. Ήταν πολύ  αστεία. Είχαν πάρει τέτοια φόρα που το ένα έπεσε πάνω στο άλλο και όλα μαζί σχημάτισαν μια αγκαθωτή μπάλα. Ήταν τόσο φοβισμένα που έμοιαζαν να προτιμούν να μείνουν έτσι παρά να βγουν έξω. Μα η μαμά σκαντζοχοιρίνα γνώριζε πολύ καλά πως δεν υπήρχε τέτοια επιλογή. Έτσι, για άλλη μια φορά, γλυκά τα κάλεσε να βγουν έξω μαζί της λέγοντας τους να μην φοβούνται. Και εκείνα, μετά από αρκετή ώρα δοκιμασιών, σαν από ένστικτο, βγήκαν επιτέλους έξω, αυτή τη φορά όμως με δύναμη, δύναμη τέτοια που τίποτα πια δεν τα φόβιζε.
Σε λίγα μόλις λεπτά, έξω από την όμορφη φωλιά τους, επικρατούσε η απόλυτη τρέλα! Μόλις τα μάτια τους προσαρμόστηκαν στο νέο περιβάλλον, άρχισαν να τρέχουν πέρα δώθε σαν τρελά. Έμοιαζαν τόσο ευτυχισμένα! Επιτέλους! Λίγη ελευθερία και άφθονο οξυγόνο. Τόσο καιρό καλά προστατευμένα μέσα στη γη νόμιζαν πως τα είχαν όλα μα τώρα καταλάβαιναν πως εκεί έξω ήταν η αληθινή ζωή και η πραγματική ευτυχία.
Η μαμά σκαντζοχοιρίνα χαιρόταν πολύ βλέποντάς τα για πρώτη φορά τόσο χαρούμενα όμως ήξερε πως ο νέος τους κόσμος εκτός από παιχνίδι, ήταν γεμάτος και από πολλές εκπλήξεις και πολλούς, πολλούς κινδύνους...
Το βράδυ εκείνο, τα τέσσερα αδερφάκια μαζί με τη μαμά τους έμαθαν για πρώτη φορά τι θα πει να μοχθείς για το ψωμί σου. Το να βρεις τροφή δεν ήταν τελικά καθόλου εύκολη υπόθεση. Όσο για το παιχνίδι, και αυτό ακόμα πρέπει να γίνεται με προσοχή αφού διάφοροι εχθροί περιμένουν γύρω πεινασμένοι ελπίζοντας σε ένα μοιραίο σου λάθος.
Πολλά χρήσιμα πράγματα τους έμαθε εκείνο και τα επόμενα βράδια η μαμά τους. Τους έδειξε πως να πιάνουν εύκολα και γρήγορα τα πιο νόστιμα έντομα, τους έδειξε που να πηγαίνουν για να τα βρουν και πολλά ακόμα μυστικά που σίγουρα δεν θα τα άφηναν ποτέ να γυρίσουν στη φωλιά τους με κοιλιά άδεια. Τους έδειξε ακόμα πως να προστατεύονται από τις κουκουβάγιες, τις αλεπούδες, τις νυφίτσες και τα άλλα αρπακτικά που νύχτα και μέρα τριγυρνούσαν για να βρουν και εκείνα την δική τους τροφή. Τους μίλησε και για τον τρομερό δράκο που ελάχιστοι είχαν καταφέρει να γλιτώσουν από τα δόντια του...

« Η μαμά σκαντζοχοιρίνα »
http://www.paramithia.net http://www.paramithia.net/kastro.html http://www.paramithia.net/kosmos.html http://www.paramithia.net/imagine.html http://www.paramithia.net/paint.html http://www.paramithia.net/cartoon.html http://www.paramithia.net/mail.html



Στειλέ μας κι εσύ
το δικό σου παραμύθι..
email@paramithia.net
Επόμενη σελίδα
Επόμενη σελίδα