ΦΑΝΤΑΣΙΑ-ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ένα τελευταίο βλέμμα και μια κραυγή απελπισίας τόσο σπαρακτική που τα δέντρα όλα, και τα πεσμένα φύλλα, και ο αέρας, και τα πουλιά, σώπασαν. Κ' ύστερα, ο ήχος του πεσμένου σαλιγκαριού και ένας άλλος, πολύ πιο δυνατός, σαν μια ακόμα κραυγή, πιο βροντερή, πιο τρομερή, σχεδόν ανατριχιαστική....
Στην άλλη πλευρά του δάσους, τα μικρά σκαντζοχοιράκια είχαν και αυτά αναστατωθεί. Ο βροντερός απόηχος είχε φτάσει μέχρι τη φωλιά τους. Φαινόταν να 'χε έρθει από μακριά, τίποτα όμως δεν μπορούσε να τα κάνει να υποψιαστούν τι στ' αλήθεια είχε συμβεί και πόσο πιο κοντά ήταν στην πραγματικότητα αυτός ο μακρινός ήχος στη ζωή τους. Σε λίγο, είχαν πάλι ηρεμήσει και κουλουριασμένα έμειναν να περιμένουν τη μαμά τους.

Η ιστορία μας θα μπορούσε να τελειώνει εδώ, στο πεσμένο σαλιγκάρι, στο σπαρακτικό ήχο και στα τέσσερα μωρά μέσα στη φωλιά τους. Θα μπορούσε ακόμα να τελειώνει στο βρυχηθμό του δράκου καθώς χάνεται βιαστικά μέσα στο ποτάμι. Όμως, όπως καταλάβατε, δεν τελειώνει εδώ γιατί νομίζω πως κάτι πολύ σημαντικό ξεχάσαμε να πούμε.

Όπως φαίνεται, την τελευταία στιγμή, τότε που όλοι είχαμε κλείσει τα μάτια μας, οι καλές νεράιδες του δάσους, άκουσαν τη σπαρακτική φωνή της μητέρας και τόσο πολύ ταράχτηκαν, που κίνησαν τη γη και μαζί με αυτή, τη σκέψη του δράκου κάνοντάς τον να σταματήσει.
...Και έτσι, σε λίγο, μετά και την δεύτερη μακρόσυρτη κραυγή, ένας χτύπος ακούστηκε και μια ανθρώπινη μορφή κατέβηκε από το λευκό, μεταλλικό αντικείμενο, αυτό που εμείς ονομάζουμε 'αυτοκίνητο'.Ήταν ένας νέος άνθρωπος που οδηγούσε στο δρόμο για τη δουλειά του λίγο πριν δει ξαφνικά μπροστά του τον σκαντζόχοιρο.Κάθε μέρα περνούσε από εκείνο το δρόμο και τον στενοχωρούσε πολύ το γεγονός ότι κάθε φορά όλο και κάποιο ζωάκι έβλεπε χτυπημένο. Ανάμεσα στα καθημερινά θύματα ήταν και πολλοί σκαντζόχοιροι τους οποίους ιδιαίτερα συμπαθούσε, γι' αυτό και δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτρέψει στον εαυτό του να κάνει το ίδιο. Έτσι, με το που είδε τη μαμά σκαντζοχοιρίνα, την τελευταία στιγμή με όλη του τη δύναμη πάτησε φρένο. Εκείνη ήταν και η δεύτερη 'κραυγή' που ακούστηκε στο δάσος, η βροντερή φωνή ενός οχήματος που φρενάρει. Μετά άφησε το αυτοκίνητο στην άκρη για να δει τι απέγινε. Ευχόταν αληθινά τόσο πολύ το μικρό ζώο να είχε ζήσει. Και ως από θαύμα, η ρόδα ίσα που είχε ακουμπήσει την μαμά σκαντζόχοιρο. Αν ήταν άνθρωπος, σίγουρα θα είχε πάθει έμφραγμα. Μα φαίνεται πως η μαμά μας είχε γερή κράση και άντεξε αυτό το ισχυρό σοκ. Τότε ο νεαρός άνδρας πήρε στα δυο του χέρια το κουλουριασμένο ζώο και το άφησε λίγο πιο πέρα, ανάμεσα στα κλαδιά ενός θάμνου. Χαμογέλασε ικανοποιημένος και έφυγε. Μα η μαμά σκαντζοχοιρίνα τίποτα δεν ένιωσε από όλα αυτά. Ήταν τόσο σοκαρισμένη και βέβαιη πως πέθανε που έμεινε εκεί ακίνητη για ώρες. Η καημενούλα, έκλαιγε και έκλαιγε μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει πως είχε ξεφύγει τον κίνδυνο. Μόνο κατά το σούρουπο, όταν πια το φως του ήλιου είχε σβήσει, άνοιξε τα μάτια της για να αντικρίσει το τόσο οικείο της περιβάλλον. Με πόδια να τρέμουν και σκέψη μπερδεμένη, ξεκίνησε για τη φωλιά της. Σε όλο το δρόμο προσπαθούσε να καταλάβει μα, πως μπορούσε αλήθεια να το πιστέψει; Είχε βγει ζωντανή από το στόμα του δράκου που είχε ορμήσει πάνω της, και τώρα πήγαινε και πάλι στα παιδιά της, γερή όπως το πρωινό που ξεκίνησε. Αλήθεια, για πόσες ώρες, μέρες, εβδομάδες είχε μείνει κοκαλωμένη ανάμεσα στα κλαδιά; Δεν μπορούσε καθόλου να καταλάβει. Καμιά αίσθηση του χρόνου, μοναδική αίσθηση μέσα της αυτή της μητρότητας. Το μόνο που ήξερε ήταν πως είχε ζήσει τον μεγαλύτερο εφιάλτη της ζωής της και πως, ό,τι θαύμα και αν είχε κάνει ο θεός του δάσους για να τη σώσει, ήταν πολύ γενναιόδωρος μαζί της. Θα έβλεπε ξανά τα μωρά της, τώρα μόνο αυτό μπορούσε να σκεφτεί. Σε λίγο ήταν στην είσοδο της τρύπας και σε ακόμα λίγο, τέσσερα πεινασμένα και αγουροξυπνημένα σκαντζοχοιράκια είχαν ορμήσει πάνω της. Η μαμά σκαντζοχοιρίνα δεν μπορούσε να πει λέξη από την συγκίνηση. Δεν ήθελε να μιλήσει για τίποτα, τώρα ήθελε μόνο να τα κρατάει στην αγκαλιά της και ας κόντευαν να τη φάνε από την πείνα τους!

Από τότε και για όλα τα χρόνια της ζωής της, δεν ξαναπλησίασε ποτέ το μαύρο ποτάμι. Και παρόλο που με τον καιρό το ποτάμι θέριευε παίρνοντας βίαια μαζί του όλο και περισσότερους σκαντζόχοιρους και άλλα ζωάκια του δάσους, εκείνη δεν θα ξεχνούσε ποτέ τον δράκο που εκείνο το βροχερό ξημέρωμα, της έσωσε τη ζωή...

Παρασκευή Κουτσούρη