ΦΑΝΤΑΣΙΑ-ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Οι Σταυροφόροι της Δύσης διαμοιράστηκαν τη λεία τους σύμφωνα με τη συνθήκη που είχαν συνομολογήσει έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης το Μάρτιο του 1204. Ο Βονιφάτιος Μομφερρατικός, σημαντικός εκπρόσωπος του φεουδαρχικού οίκου του Μομφερράτου της ’νω Ιταλίας, έλαβε το βασίλειο της Θεσσαλονίκης, η επικράτεια του οποίου κάλυπτε τη μεταξύ Αξιού και Έβρου περιοχή, τη Βοιωτία, την Εύβοια και τη βορειοανατολική Πελοπόννησο.

Έτσι το Διδυμότειχο παραδόθηκε στον Βονιφάτιο Μομφερρατικό. Εν συνεχεία περνάει στα χέρια του Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου, λόγιου στρατηγού και χρονογράφου, που γεννήθηκε στην Καμπανία της Γαλλίας γύρω στο 1148 και άσκησε μεγάλη επιρροή τόσο στην προετοιμασία όσο και στην πραγματοποίηση της Δ΄ Σταυροφορίας, και ο οποίος έγραψε το αξιόλογο χρονικό της Φραγκικής κατακτήσεως. Ύστερα δίνεται ως τιμάριο στον Κόμη Ούγκο ντε Σαιν Πωλ.

   Κατά τη διάρκεια της Λατινικής κυριαρχίας έχουμε και τη γνωριμία της Ελληνίδας πριγκίπισσας Ναταλίας με το Γάλλο Ευγενή και Ιππότη Ευστάθιο. Το βεβαιώνουν έγγραφα της εποχής του Μοναχού Διονυσίου, που βρέθηκαν μέσα σε μία σπηλιά στον λόφο του Καλέ στο Διδυμότειχο, σε μία από τις 40 κάμαρες που χρησιμοποιούνταν ως αποθηκευτικοί χώροι κατά την διάρκεια του Βυζαντίου.

    Η πριγκίπισσα Ναταλία, όπως μαρτυρούν τα σωζόμενα αυτά έγγραφα, ήταν πολύ ωραία. Είχε ύψος κοντά στο μέσο όρο των Ελληνίδων, δηλ. στα 1.65 μέτρα, καστανόξανθα μαλλιά, μελί μάτια και ένα πολύ όμορφο και γλυκό πρόσωπο, ενώ χαρακτηριζόταν για την παιδεία, την ευγένεια και την καλλιέργειά της. Φορούσε όπως όλες οι γυναίκες μανδύες-μεταξωτούς ή λινούς -με μακριά μανίκια και κάλυμμα της κεφαλής πάνω από το στιχάριο (χιτώνα), και φρόντιζε τα μαλλιά της ενώ αντίθετα με τις υπόλοιπες απέφευγε το μακιγιάρισμα.

Ο Ευστάθιος, ανιψιός του Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου, χαρακτηριζόταν από όλες τις αρετές του ιπποτισμού. Εντιμότητα, γενναιότητα, συνέπεια, σεβασμό προς τις γυναίκες, ευγένεια, καλλιέργεια, μόρφωση, προστασία των αδυνάτων και υπεράσπιση της πίστης και της εκκλησίας.

    Γνωρίστηκαν στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου του Παλαιοκαστρίτη, όπου το 1341 εστέφθη αυτοκράτορας ο Ιωάννης Καντακουζηνός και ο οποίος βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του οχυρωμένου λόφου, στην περιοχή που είχε κρατήσει το όνομα «Παληό». Ως γνωστόν, στην επαρχία γίνονταν ετήσια πανηγύρια που εξελίσσονταν σε λαϊκές γιορτές. Συνέρρεαν εκεί όχι μόνο όλος ο ντόπιος πληθυσμός, αλλά κάθε είδους άνθρωποι από παντού. Οι σκηνές στήνονταν σε δύο παράλληλες γραμμές αντικριστά, Οι γραμμές τραβούσαν μακριά, αφήνοντας ανάμεσά τους να ανοίγεται ένας πλατύς διάδρομος, ώστε να υπάρχει δίοδος για το ορμητικό πλήθος. Υπήρχαν κάθε είδους ρούχα. Από τον Εύξεινο Πόντο, την Ιταλία, την Φοινίκη, την Αίγυπτο, την Ισπανία και τις Ηράκλειες Στήλες, όπου φτιάχνονταν και τα ωραιότερα έπιπλα.

    Ο Ευστάθιος από την πρώτη στιγμή είχε πέσει θύμα της γοητείας, της γλυκύτητας και της καλλιέργειας της Ναταλίας. Δεν έχανε ευκαιρία να της το λέει ή να της το δείχνει σε κάθε τους βόλτα και συζήτηση.
Συζητούσαν για το σχίσμα του 1054 απόρροια της αξίωσης της Pώμης για το πρωτείο και για το δικαίωμα επίβλεψης στα εσωτερικά των άλλων πατριαρχείων. Για τις Σταυροφορίες που πολλάκις είχαν παρεκκλίνει της πορείας τους και είχαν στραφεί κατά των Βυζαντινών κτήσεων με αποκορύφωμα την κατάληψή της Κων/πολης το 1204. Για τις σφαγές και τις λεηλασίες των δημόσιων κτιρίων, των ιδιωτικών κατοικιών, των ναών και των μοναστηριών που ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Για την προσπάθεια των Λατίνων να μεταφυτέψουν στην ελληνική γη τους θεσμούς και τις αντιλήψεις της φεουδαρχικής Δύσης. Για την αντίδραση του ελληνικού πληθυσμού που ποτέ δεν τους δέχτηκε με αποτέλεσμα εκείνοι να αισθάνονται πάντοτε ξένοι με τον τόπο και το λαό που κατάκτησαν. Η Ναταλία υπερτερούσε με το δίκιο των απόψεών της , την ευφράδεια και τα επιχειρήματά της. Η μόνη συζήτηση στην οποία συμφωνούσαν ουσιαστικά ήταν για την λαμπρότητα και σπουδαιότητα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Στις 13 Απριλίου 1204 η Κωνσταντινούπολη καταλήφθηκε από τους Σταυροφόρους και παραδόθηκε επί τρεις ημέρες σε άγρια λεηλασία και σφαγή. Αιτία ήταν η επιθυμία τόσο των Σταυροφόρων όσο και των Βενετών για δόξα και χρήμα. Η Δημοκρατία της Βενετίας που είχε αναλάβει τη μεταφορά των Σταυροφόρων είχε αποκτήσει σημαντικά εμπορικά προνόμια στα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με αποτέλεσμα ο αυξανόμενος αριθμός των Βενετών εμπόρων να επισύρει την εχθρότητα των Ελλήνων. Η εχθρότητα αυτή είχε εκδηλωθεί με συλλήψεις Βενετών και εκτελέσεις Λατίνων στην Κωνσταντινούπολη γεγονός το οποίο εξόργισε τον Ερρίκο Δάνδολο ηγέτη της Βενετίας.. Αφορμή ήταν η έκκληση του Αλεξίου Δ΄ Αγγέλου, γιου του Ισαάκιου Β΄, προς τους Σταυροφόρους για συμπαράσταση στην ανακατάληψη του θρόνου από τον πατέρα του, με την υπόσχεση να τους παραχωρήσει υπέρογκα ποσά.