.jpg)
.jpg)
Στειλέ μας κι εσύ
το δικό σου παραμύθι..
email@paramithia.net
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ
Ταξίδια μέσα από τον νού τής Ελενας
Κατ αρχήν ποια είμαι, θα θελα λοιπόν νά συστηθώ, με λένε Έλενα είμαι 7 χρονών και μ αρέσουν τα ταξίδια που μαθαίνεις, τα ταξίδια που σου αφήνουν διάφορα στο μυαλό και την καρδιά. Ξεκίνησα το πρώτο ταξίδι με τον μπαμπά και την μαμά στο χωριό και εκεί άρχισαν όλα.....Πού ; Πώς ;
-Έλενα άντε ξύπνα υπναρού-η υπέροχη φωνή τής μαμάς τραγουδιστή και παιχνιδιάρα πού σε μαλώνει και σε αγκαλιάζει μαζί-ντύσου, πλύνε δόντια, πρόσωπο, χεράκια για να στείλουμε φιλάκια....(αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που μου λέει για να μαθαίνω).Σηκώνομαι τεμπέλικα και ζητάω αμέσως το πρώτο μου φιλί, την αγκαλιά τής μάνας για το καλό ξεκίνημα...τη ζεστή πού είναι η αγκαλιά της, η μυρωδιά της πόσο είναι ξεχωριστή, κάθε μέρα την μυρίζω και όμως είναι σαν κάτι κάθε μέρα το διαφορετικό.
-Πότε θα σταματήσεις νά τρίβεσαι επάνω μου κεραμιδογατάκι;Εγινες ολόκληρη κοπέλα, όμορφη, γλυκιά..
Νικολόπουλος Κοσμάς
-Ποτέ, γιατί ποτέ δεν θα είμαι μεγάλη, θα μαι πάντα το παιδάκι σου.
-Τέλειωνε...ντύσου, πλύνε δόντια, πρόσωπο, χεράκια για νά στείλουμε φιλάκια, και τον ήλιο νά φιλήσω και νά τον καλημερίσω...
Ντύθηκα, πλύθηκα, ήπια το γάλα ,πήρα ένα σκαστό φιλί από την ξανθομαλλούσα πριγκίπισσα μαμά (έτσι την λέει τρυφερά ο μπαμπάς) και έτρεξα στην πλατεία τού χωριού νά βρω τα άλλα παιδιά νά παίξουμε.
Μαζευτήκαμε και λέγαμε τι νά παίξουμε πάλι σήμερα; Τα είχαμε βαρεθεί όλα! Με την άκρη τού ματιού μου είδα κάτω από τον τεράστιο πλάτανο που ήταν κοντά στην εκκλησιά έναν κύριο με ξανθά αλλά και γκρίζα μακριά μαλλιά, γυαλάκια μικρά, νά κάθεται εκεί και νά διαβάζει ένα βιβλίο...δεν ήταν από το χωριό μας, γιατί ξέρουμε όλους τούς κατοίκους στο χωριό εξ άλλου είμαστε μόνο καμιά εικοσαριά.. δεν ξέρω γιατί ή τι με τράβηξε κοντά του..
-Καλημέρα τι διαβάζεις;
-Καλημέρα πώς σε λένε περίεργη γαλανομάτα πριγκιπισσούλα ?(Η φωνή του ήταν απαλή, γλυκιά και χαμηλή)
-Έλενα ,εσένα; Και μόνο η μαμά είναι πριγκίπισσα και τον κοίταξα αυστηρά.
-Άρα η κόρη είναι πριγκιπισσούλα. Ξωτικούλης είναι τ όνομα μου.
-Ξωτικούλης; Τι όνομα είναι αυτό; Δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο, με κοροϊδεύεις;
-Όχι έτσι με φωνάζουν αυτοί πού ακούνε την φωνή τού ανέμου, πού τραγουδούν μέσα στα νερά, πού ζωγραφίζουν τον ουρανό...
-Τι λες; Τι παραμύθια μου λες; Και δεν μου απάντησες τι διαβάζεις, του είπα θυμωμένα.
-Έλα νά σου δείξω..
Το βιβλίο πού κρατούσε ήταν ένα μεγάλο βιβλίο και όταν μου έδειξε μια σελίδα του, όταν μου έδειξε μία σελίδα.. όταν....είχε ζωγραφιές...
-Κοίτα καλά με τα μάτια τής ψυχής σου, με το νου τής καρδούλας σου και θα δεις πολλά...
Κοίταξα και ....πιστέψτε με ήταν κάτι πού δεν το πίστευα ούτε εγώ, οι εικόνες κουνιόντουσαν και παίζανε λες και ήτανε σαν τις παιδικές ταινίες και όλα αυτά στο βιβλίο, όλα αυτά σ ένα βιβλίο και ήταν τόσο..
-Μπάμ! έκλεισε το βιβλίο και με κοίταξε μέσα από τα γυαλιά του.
-Έχεις την ψυχή, έχεις την καρδιά είσαι λοιπόν αυτή, είσαι λοιπόν αυτή...
-Ποιά; Τι εννοείς; Ποιά είμαι;
-Θα τα πούμε όταν νυχτώσει. Θα είμαι πάλι εδώ.
Και έφυγε ξαφνικά σαν άνεμος, σαν ξωτικό !!!
Ένοιωθα ζαλισμένη, λες και ήταν όνειρο λες και ήταν κάτι μαγικό, έτρεξα γρήγορα στην μαμά, εκεί στην αγκαλιά της και λαχανιασμένη και φοβισμένη άρχισα να της λέω όλα αυτά....
-Έλενα, δεν έχουμε πει ότι δεν λέμε ψέματα, ποτέ μα ποτέ;
-Δεν λέω ψέματα, όλα έγιναν και το βράδυ θα έρθει πάλι ο κύριος Ξωτικούλης.
-Ωραία τότε το βράδυ θα έρθω και εγώ μαζί, και θα μάθεις ότι δεν λέμε ψέματα.
Ένα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλο μου γιατί ή μαμά ήταν αυστηρή και μ έσπρωξε μακριά της, αφού δεν με πίστευε.
-Θα δεις, θα δεις! ....μονολόγησα.
Και επιτέλους ήρθε το σούρουπο, δηλαδή βράδιασε.
Πήγα στην μαμά και τής είπα :Πάμε, πάμε θα περιμένει...
-Συνεχίζεις μου είπε με ένα βλέμμα πού έλεγε περισσότερα απ όσα είπε -έτσι γινόταν με την μαμά, έχει ένα πρόσωπο πού είναι πολύ όμορφο αλλά και πολύ εκφραστικό, λέει τόσα πολλά με μία γκριματσούλα της, έτσι θέλω νά γίνω και εγώ.
-Μαμά θα δεις..
-Πήγαινε δες μόνη σου, εγώ θα καθίσω με τον μπαμπά νά απολαύσουμε το βράδυ μας και θα σε περιμένουμε για νά μάς πεις την αλήθεια.
Έφυγα με κατεβασμένο κεφάλι και μιλούσα μόνη μου...
-Μα γιατί δεν με πιστεύει; Γιατί; Είναι αλήθεια πώς μερικές φορές τής έχω πει ψεματάκια.. αθώα καλέ, μήπως δεν πρέπει; Ναι αλλά τώρα δεν είπα, η μήπως όλα αυτά τα φαντάστηκα; Πλησιάζοντας στο δέντρο η καρδιά μου κόντευε νά σπάσει την άκουγα λες και ήταν κανένα τύμπανο και είχα το βλέμμα κατεβασμένο....
ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ !!!ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ !!!! ο κύριος Ξωτικούλης ήταν εκεί.. έτρεξα και έπεσα στην αγκαλιά του σαν νά ήθελα νά σιγουρευτώ ότι ήταν αλήθεια.
-Ε !! τι συνέβη; Γιατί κάνεις έτσι και μου χάιδεψε τα μαλλιά.
Τα χέρια με άγγιζαν λες και ήταν αέρας, γλυκά, αγγελικά-καλέ πώς μου ήρθε αυτό;-
Γρήγορα, γρήγορα του είπα τι συνέβη με την μαμά..
-Συμβαίνουν δύο πράγματα,1ον θα χεις πει μερικά ψεματάκια και η μαμά και ο μπαμπάς επειδή σ αγαπούν προσπαθούν νά σε μάθουν ότι δεν λέμε ψέμματα, προσπαθούν νά σε μάθουν χρήσιμα πράγματα με την στάση τους και την συμπεριφορά τους γιατί όλοι μαθαίνουμε από τούς γονείς μας. 2ον μερικά πράγματα όταν μεγαλώνουμε δεν μπορούμε νά τα δούμε γιατί μόνο οι παιδικές ψυχές έχουν αγνά μάτια.
-Τι λες καλέ έχουν μάτια οι ψυχές;; Χα, χα τι είναι αυτά που λες;
Με κοίταξε μέσα από τα γυαλάκια του και μου είπε:
-Θα ανοίξω το βιβλίο θα διαλέξεις μία σελίδα και θα δεις...
Άνοιξε το μεγάλο περίεργο βιβλίο και είπα την σελίδα 21...
-Σελίδα 21 ,χμ, χμ, η ιστορία τής θάλασσας, η ιστορία το ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ
Σε κείνη την σελίδα ήταν ζωγραφισμένο ένα κοριτσάκι και ένα δελφίνι. Αυτά.
Τον κοίταξα γεμάτη απορία.
-Και...τι ιστορία είναι αυτή;
-Κοίταξε καλά με την καρδιά και όχι με το μυαλό, κοίταξε καλά...
Ξανακοίταξα, και ξανακοίταξα και...!!!Οι εικόνες άρχισαν νά κινούνται, σαν κινούμενα σχέδια σαν ταινία στην τηλεόραση, σαν....
